The Evidence of Imperative and Prohibition in the Usūlīs Who Adopt the Principle of Waqf: The Case of al-Bāqillānī
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.10397417Keywords:
Usul al-fiqh, Imperative, Prohibition, Waqf, Fawr, Repetition, al-BāqillānīAbstract
This study analyses the approach of Abū Bakr al-Bāqillānī, one of the prominent scholars of Usūl and one of the representatives of the school known as al-Wāqifiyya, towards the evidentiality of the imperative and the negative. The scholars of Usūl who adopted the Wāqifiyya school generally exhibited an attitude of "attaching importance to presumption" and "distancing themselves from rules containing definitive judgements". In this article, al-Bāqillānī's way of dealing with the evidentiality of the imperative and the negative is emphasised, especially from the perspective of al-Wāqifiyya. There are various differences of
opinion among the scholars of usul on the subject of command and prohibition. These differences include issues such as whether the command leads directly to ijāb or not, and whether the commanded action is attributed to fawr or terāhī. Some scholars of usul al-usūl argue that an order leads directly to ijāb, while others state that the order requires nedb. There are also various views on the flexibility and repetition of the command in terms of time. In general, al-Bāqillānī adopted the principle of wāqf in the signification of the imperative and the negation, which is different from other scholars of usul al-uslānī. However, this attitude of his does not constitute a consistent position in all matters of commandment and prohibition. This article aims to contribute to the realisation of the fact that the scholars of usul who adopt the principle of wāqf do not form a homogeneous structure through the example of al-Bāqillānī. For this reason, the article focuses on al-Bāqillānī's views and discusses the views of other 'uṣūl scholars who do not adopt the principle of waqf only when necessary and in a controversial manner.
References
ʻAdil ʻAṭṭâfî. el-Emru ʻinde’l-Uṣûliyyîn beyne’l-sîgati ve’l-maʻna. Biskrâ: Camiʻâtü Muhammed Ḫayḍar, Doktora Tezi, 2013.
Âmidî, Seyfüddîn. el-İḥkâm fî uṣûli’l-aḥkâm. 4 Cilt. Riyad: Darü’s-Samî, 2003.
Bâcî, Ebü’l-Velîd Süleymân. İḥkâmü’l-fuṣûl fî aḥkâmi’l-uṣûl. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1989.
Bâkıllânî, Ebû Bekr Tayyîb b. Muhammed. et-Taḳrîb ve’l-irşâdü’s-saġîr. thk. Abdulhamid Ebû Zuneyd. 3 Cilt. Beyrut: Müessesetu’r-Risale, 1998.
Basrî, Ebü’l-Hüseyin Muhammed b. Alî b. Tayyîb. el-Muʿtemed fî uṣûli’l-fıḳh. thk. Muhammed Hamidullah. 2 Cilt. Dımaşk, 1964.
Cessâs, Ebû Bekr Ahmed b. Alî er-Râzî. el-Fuṣûl fi’l-uṣûl. 4 Cilt. Kuveyt: Vizaretu’l-evkâf ve’ş-şuûni’l-islamiyye, 2. Basım, 1994.
Ceylan, Mehmet Nezir. Bâkıllânî’nin Et-Takrîb Ve’l-İrşâdü’s- Sağîr adlı eserinde Emir ve Nehiy. Diyarbakır: Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2017.
Cici, Recep. “İsnevî’nin Usûl Düşüncesinde Emir ve Nehiy”. İslam Medeniyeti Araştırmalar Dergisi 5/2 (2020), 171-202.
Cüveynî, İmâmü’l-Haremeyn Ebü’l-Meâlî. el-Burhân fî uṣûli’l-fıḳh. thk. Abdulâzîm ed-Dîb. 2 Cilt. Katar: Camiʻatü’l-Katar, 1399.
Cüveynî, İmâmü’l-Haremeyn Ebü’l-Meâlî. Kitabü’t-Telḫîṣ fî uṣûli’l-fıḳh. thk. Abdullah Cüvelim en-Nübalî-Beşir Ahmed el-Ömerî. 3 Cilt. Beyrut: Dârü’l-Beşairi’l-İslâmiyye, 1996.
Çöklü, Ramazan. Fıkıh Usûlü Kelâm İlişkisi Hicrî 4. Asır Usûlcülerinin Âm Lafızlarla İlgili Yaklaşımlarının Tahlili (Cessâs, Bâkıllânî ve Kadî Abdülcebbâr Mukayesesi). Ankara: Fecr, 2022.
Dağ, Zuhal. İslam Hukuk Usûlünde Emir ve Nehiy Sîgalarının Zıtlarına Delaleti. Elazığ: Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Ana Bilim Dalı İslam Hukuku Bilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, 2011.
Debûsî, Ebû Zeyd Abdullāh. Taḳvîmü’l-edille fi’l-uṣûl. Beyrut: Darü’l-Kütübi’l-ʻİlmiyye, 2001.
el-Ensârî Zekeriya. el‐Hudûdu’l‐enîka. Beyrut: Daru’l‐fikri’l‐muasır, 1411.
Erkoç, Tuba. Ebû İshak eş-Şîrâzî’nin Emir Ve Nehiy Hakkındaki Görüşleri. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Temel İslâm Bilimleri Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, 2011.
Ferid Abdurrahman. Ṣîgatü’l- emr ve delaletühü ʻale’l-fevr. Şebeketü’l-Alukah, 2012.
Ferrâ, Ebû Ya’lâ Muhammed b. el-Hüseyn. el-ʿUdde fî uṣûli’l-fıḳh. 5 Cilt. Riyad, 1993.
Gazzâlî, Ebû Hâmid Muhammed b. Muhammed. el-Menḫûl min taʻlîḳāti’l-uṣûl. thk. Muhammed Hasan Heyto. Dımaşk: Darü’l-
Fikr, 1980.
Gazzâlî, Ebû Hamid Muhammed. el-Müstaṣfâ min ʿilmi’l-uṣûl. thk. Hamza b. Züheyr Hafız. 4 Cilt. Medine, 1413.
Gazzâlî, Ebû Hâmid Muhammed. el-Müstaṣfâ min ʿilmi’l-uṣûl. thk. Hamza b. Züheyr Hafız. 4 Cilt. Medine, 1413.
Güman, Osman. “Fıkıh Usulü Geleneğinde Farklı Bir Tavır: Tevakkuf”. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 33 (Temmuz 2012), 139-173.
İbn Berhân, Ebü’l-Feth. el-Vüṣûl ile’l-uṣûl. thk. Abdulhamid Ebû Züneyd. 2 Cilt. Riyad: Mektebetü’l-Maarif, 1984.
İsfahânî, Ebü’s-Senâ Şemsüddîn. Beyânü’l-Muḫtaṣar=Şerḥu Muḫtaṣarı İbni’l-Ḥâcib. thk. Muhammed Mazhar Beka. Mekke, 1986.
Karâfî, Ebü’l-Abbâs Şehâbüddîn. Şerḥu Tenḳīḥi’l-fuṣûl. Beyrut: Darü’l-Fikr, 2004.
Kelvezânî, Ebü’l-Hattâb. et-Temhîd fî uṣûli’l-fıḳh. thk. Müfid Muhammed Ebû Amşe. 4 Cilt. Cidde: Darü’l-Medeni, 1. Basım, 1985.
Orazov, Orazsahet. İslam Hukuk Metodolojinde İmam Serahsî’ye Göre Emir ve Nehiy. Bursa: Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2005.
Öğüt, Salim. “Emir”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 11/119-121. İstanbul: TDV Yayınları, 1995.
Pala, Ali İhsan. İslam Hukuk Metodolojisinde Emir ve Nehyin Yorumu. Erzurum: Atatürk Üniverstesi Sosyal Bilimler Enstütisi, Doktora, 2003.
Rafiʻ b. Ṭahâ. el-Emru ʻinde’l-Uṣûliyyîn. Dımaşk: Darü’l-muhabbe, 2007.
Râzî, Ebû Abdillah Fahrüddîn Muhammed b. Ömer. el-Maḥṣûl fî ʿilmi ʿuṣûli’l-fıḳh. thk. Taha Cabir Feyyaz el-Alvânî. 6 Cilt. Beyrut: Müessesetu’r-Risale, 1992.
Semʻânî, Ebü’l-Muzaffer. Ḳavâṭıʿu’l-edille fi’l-uṣûl. thk. Abdullah Hafız Ahmed el-Hükmî. 5 Cilt. Riyad: Mektebetü’t-Tevbe, 1998.
Semerkandî, Ebû Bekr Alâüddîn. Mîzânü’l-uṣûl fî netâʾici’l-ʿuḳūl. thk. Abdülmelik Abdurrahman es-Sa‘dî. Bağdat: Vezaratü’l-
Evkâf ve’ş Şuûni’d-Diniyye, 1987.
Serahsî, Ebû Bekr. Uṣûlü’l-fıḳh (Uṣûlü’s-Seraḫsî). thk. Ebü’l-Vefâ el-Efgānî. 2 Cilt. Beyrut: Darü’l-mâʻrife, 1973.
Şîrâzî, Ebû İshâk. et-Tebṣıra fî uṣûli’l-fıḳh. thk. Muhammed Hasan Heyto. Dımaşk: Darü’l-Fikr, 1980.
Şîrâzî, Ebû İshâk. Şerḥu’l-Lümaʿ. thk. Abdülmecid Türki. Beyrut: Daru’l- Ġarbi’l-İslâmî, 1988.
Zemahşerî, Ebü’l-Kāsım. Esâsü’l-belâġa. thk. Muhammed Basîl. 2 Cilt. Beyrut: Darü’l-Kütübi’l-’İlmiyye, 1998.
Zerkeşî, Bedrüddîn. el-Baḥrü’l-muḥîṭ fî uṣûli’l-fıḳh. 6 Cilt. Kuveyt: Darü’l-Kûfe, 2. Basım, 1992.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 Mehmet Nezir Ceylan
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.